تفاوت بین میکروفون دیافراگم بزرگ و کوچک در چیست؟

میکروفون‌های استودیویی و کاندنسر در دو مدلهای با دیافراگم کوچک و بزرگ ارائه شده اند. ولی آیا این بدان معناست که تفاوت‌های صوتی با یکدیگر دارند؟ و یا کدامیک مناسب صدابرداری برای شماست؟ در ادامه این مقاله، اطلاعات کلی و جزئی را برای شما گردآوری کرده‌ایم.

تعریف جامع درباره میکروفون های استودیویی در بیشتر کتاب ها و آموزش ها به این شکل ارائه شده است: اندازه دیافراگم ” بزرگ” به این معناست که اندازه غشاء میکروفون یا همان کپسول، به اندازه یک اینچ (2.54 سانتی متر) یا بیشتر باشد و دیافراگم “کوچک” به این معنا که قطر دیافراگم، نیم اینچ ( 1.27 سانتی متر) و حتی کمتر باشد.

اما این فقط یک معیار اندازه گیری است. در واقع بسیاری از میکروفون ها با دیافراگم کوچک برای ضبط صدا از کپسول های کمی بزرگتر استفاده می کنند. همچنین، میکروفون های با دیافراگم بزرگ وجود دارند که قطر کپسول آنها کمی بزرگتر از یک اینچ و گاهاً 2.2 سانتیمتری است. برخی از تولید کنندگان، اندازه کپسول دیافراگم بزرگ را 3.2 یا 3.4 سانتی متر اعلام می کنند. نکته جالب توجه این است که معمولا اندازه قطر دیافراگم در حقیقت، به ندرت بیشتر از 2.7 سانتی متر می باشد. اما هیچ کدام از این اعداد اهمیت زیادی ندارند! چون در عمل، تفاوت بین میکروفون های بزرگ و کوچک بسیار زیاد است.

معمولا تمایز بین دیافراگم بزرگ و کوچک، تنها برای میکروفون های کاندنسر وجود دارد. بعضی از تولید کنندگان میکروفون های داینامیک مشهور در جهان، میکروفون های تولید شده خودشان را به صراحت “دیافراگم بزرگ” می نامند، اما ظاهرا کاربران و تولید کنندگان میکروفون های داینامیک به اندازه کپسول و یا دیافراگم توجه خاصی ندارند.

شاید این نکته جالب توجه باشد که بین اندازه دیافراگم و وضعیت انعکاس صدا، در میکروفون، رابطه مستقیم وجود دارد. خازن های میکروفون های بزرگ به صورت عمودی در داخل بدنه میکروفون قرار میگیرند و صدا را از روبرو دریافت می کنند، ولی خازن های دیافراگم کوچک معمولا باریک و به شکل مداد هستند و صدا را از بالا دریافت می کنند.

برای اولین بار در دهه های 1930 تا 40 خازن های بزرگ طراحی شدند که آن زمان برای غلبه بر سر و صدای داخلی آنها از لامپ استفاده می شد. یک غشاء بزرگ، انرژی بیشتری برای دریافت صدا می خواهد، بنابراین یک ولتاژ سیگنال بالا برای راه اندازی آنها نیاز است. از دهه های 1950 تا 60 میکروفون های کاندنسر دیافراگم کوچک با نسبت سیگنال به نویز مناسب تولید شدند.

مزیت اصلی میکروفون های کاندنسر دیافراگم بزرگ، عملکرد صوتی بهتر آنهاست. بعنوان مثال میکروفون هایی مثل Neumann TLM 103 دارای نویز داخلی dB-A 7 است. این مقدار حدودا 6 دسی بل کمتر –یعنی نیم ولتاژ نویز- نسبت به نویز یک میکروفون دیافراگم کوچک مانند Neumann KM 184 است.

مزایای داشتن یک میکروفون دیافراگم کوچک عبارتند از:

• پاسخ گذار عالی ( دیافراگم کوچک می تواند امواج صوتی را دقیق تر دریافت کند)
• پاسخگویی بسیار خوب در فرکانس های بالا ( حتی از شنوایی انسان فراتر)
• تحریک پذیری ساده تر دیافراگم

مورد دوم از اهمیت بسیاری برخوردار است. برای درک بهتر، مقایسه الگوی قطبی کاردیوید یک میکروفون کاندنسر دیافراگم بزرگ و کوچک را در نظر بگیرید.

الگوی قطبی میکروفون دیافراگم کوچک KM 184 در تمامی فرکانس ها ثابت باقی مانده و تنها در بالاترین فرکانس اندازه گیری (16 کیلوهرتز) تغیر شکل داده است.

الگوی قطبی میکروفون دیافراگم بزرگ U 87 Ai در 8 کیلوهرتز از بین می رود. و همچنین الگوی قطبی کاردیوید در فرکانس های پایین مانند 125 هرتز، تغییر بسیاری دارد و تقریبا به شکل الگوی اومنی در می آید.

تفاوت های صدا در حین صدابرداری

همانطور که در مقایسه بالا دریافتیم، عملکرد فنی میکروفون های خازنی دیافراگم بزرگ حتی با وجود کمبودهای ذکر شده بهتر است و چیزی که جذابیت آن را بیشتر می کند پاسخگویی مناسب جهت صدابرداری از وکال (خواننده و گوینده) است. الگوی قطبی کاردیوید در فرکانس های پایین، اثرات مجاور را تقویت می کند. به بیان دیگر، پاسخ فرکانسی در رنج پایین همیشه به صورت یکسان و بدون تغییر باقی می ماند، حتی اگر خواننده سر خود را تکان دهد.

میکروفون های خازنی دیافراگم بزرگ به شکل دلخواه صدا می دهند، و شما می توانید بوسیله هدفون تغیرات آن را در صدای خود حس کنید. اگر می خواهید حس آواز خواندن در شما بهتر تداعی شود، یک میکروفون دیافراگم بزرگ دقیقا همین کار را می کند. به همین دلیل است که اکثر خواننده ها ارتباط خوبی با این نوع میکروفون ها برقرار می کنند. بغیر از سخنرانی و خوانندگی، از میکروفون های بزرگ برای اغلب سازهای سولو نیز استفاده میکنند تا صدایی به مراتب غنی تر و هیجان انگیزتر و حتی با برکت تر از صدای واقعی تولید شود.

اما از میکروفون های دیافراگم کوچک در مواردی استفاده می شود که می خواهید صدای خالص و طبیعی خود را بدون رنگ آمیزی و تغییر به پروژه موسیقی خود اضافه کنید. هیچ نوع میکروفون دیگری وجود ندارد که صدایی دقیق تر از این میکروفون ها برای شما تولید کند. از آنجایی که صدای این میکروفون ها خنثی است، میتوانید از آنها برای صدابرداری از هر چیزی استفاده کنید.

از میکروفون های دیافراگم کوچک معمولا برای پیانو، گیتار آکوستیک و دیگر سازهای سیمی و همچنین درام آکوستیک و سازهای کوبه ای استفاده می شود. میکروفون های دیافراگم کوچک می توانند پاسخگوی بسیار خوبی در فرکانس های پایین داشته باشند بنابراین گزینه بسیار مناسبی برای صدابرداری از ساز باس یا بیس می باشد. این در حالی است که اکثر مهندسان صدابرداری پاپ ترجیح می دهند که صداهای اضافی یک میکروفون دیافراگم بزرگ را برای ایجاد صدای باس سنگین به کار برند.

یکی از خصایص مهندسان صدا این است که معمولا آنهایی که موسیقی سبک کلاسیک ضبط می کنند، از میکروفون های دیافراگم کوچک استفاده می کنند. به دلیل اینکه الگوی قطبی انعطاف پذیری زیادی دارد، میکروفون های کوچک برای صدابرداری از گروه های کُر، آنسامبل و ارکستر در صدابرداری استریو یا حتی دالبی، عملکرد بسیار عالی دارند.

نتیجه گیری

هر دو میکروفون های کاندنسر دیافراگم بزرگ و کوچک ابزاری برای ضبط های حرفه ای هستند و هیچ کدام از آنها بهتر یا بدتر از دیگری نیستند. نکته اساسی این است که هر ابزاری برای کاری مناسب است.

برای اینکه صدای بسیار واقعی داشته باشید، میکروفون های دیافراگم کوچک به شما تصویر صوتی بدون رنگ، خنثی و بسیار دقیق می دهند.

برای تولید صدایی با اندازه صوتی بزرگتر، جذاب تر و زیباتر از واقعیت، میکروفون های دیافراگم بزرگ بهترین انتخاب هستند. و همیشه به خواننده یک حس خاص میدهند تا خود را برای آواز خواندن آماده نگه دارند.